چرا وقت تنهایی ناامید و غمگین می شویم؟
به گزارش قائم غمگین شدن، احساس نومیدی و حسرت و... احتیاج به «تنهایی » دارد.
اگر زندگی طوری شد كه تنهایی را از ما گرفت آن امور احساس نمی گردد. وقتی شما مثلاً به كوه می روید و ساعتی را با خود خلوت می كنید، یا پای یك جوی آبی تنها می نشینید چرا در این هنگام غم و حسرت و پشیمانی حاصل می شود؟ چونكه حاصل شدن این حالات و به سطح آگاهی رسیدن فرع بر آن است كه من تنها باشم؛ چگونه زندگی جدید تنهایی را از ما گرفته است؟ آنقدر برای ما «مشغله»به وجود آورده كه دیگر تنهایی را نمی دانیم كه چیست.
احساس تنهایی كردن، فراغت می خواهد، اگر در زندگی برایمان فراغت حاصل نیاید هیچ وقت تنهایی را احساس نمی نماییم. زندگی جدید برای ما وقت به درون خود وارد شدن را باقی نگذشته است و به درون خود وارد شدن یعنی تنهایی.
وقتی به درون خود وارد نمی شویم احساس غم و حسرت و پشیمانی نمی نماییم. این تنها نشستنها و خلوت گزینی ها سبب می شود كه انسان در خودش فرو رود و به دنبال آن، غم و حسرت و... عارض شود. وقتی اینها عارض شد انسان از خود می پرسد كه هرچند كمبودی ندارد، چرا این حالات بر او عارض شده است؟
از عارض شدن این حالات بر انسان معلوم می شود كه گمشده ای دارد. این كه آن گمشده چیست پاسخش هم برای متفكر قدیم مشكل بود و هم برای متفكر جدید. اندیشمندان و انسان شناسان و عرفا و عالمان اخلاق در قدیم و جدید در باب این كه آن گمشده ما چیست؟ اختلاف نظر داشته و دارند. » آن چیزی كه گمشده ماست چیست؟ آن چیز«خواسته های روح» است. این كه امام علی(ع) میفرمایند خویش را ارزان میفروشید به این معناست كه از خواسته های روحتان دست بر داشته اید و به خواسته های مادی و جسمانی خود میرسید. بنابراین تقابلی كه بین روح و ماده وجود دارد، تقابل فلسفی نیست، بلكه تقابل اخلاقی است، یعنی ماده اقتضائاتی دارد و روح هم اقتضائات دیگری و دائما در این دعوا ما به خواسته های مادی خود بها می دهیم و خواسته های روحی خویش را فرو می نهیم. اما به قول آن عارف مسیحی: « نمی ارزد كه جهانی از آن تو باشد اما روحت از آن تو نباشد». * انتشار یافته در سایت شخصی دكتر ملكیان /6262
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب