پرونده منوچهر محققی؛ شبح سوار دلاور ، ۱۷
هواپیما در ارتفاع 10 متری بود که محققی گفت پیروان جلو را نمی بینم
قائم: این دیگ بزرگ متلاشی گردید و متحوایش تا حد 20 متر آمد بالا توی هوا. ارتفاع ما چه قدر بود؟ 30 پا یعنی 10 متر. مجالی نبود و از وسط غذاها رد شدیم. بلا فاصله گفت پیروان جلویم را نمی بینم.
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب _ صادق وفایی: امیر خلبان محمداسماعیل پیروان هم مانند اکبر زمانی، کیومرث حیدریان و … ازجمله خلبانانی است که در جنگ آبدیده شدند و پرواز در کابین اسطوره هایی چون منوچهر محققی را تجربه کردند. او تجربه رزم در کنار دیگر خلبانان اسطوره ای چون عباس دوران، علیرضا یاسینی، رضا سعیدی، اصغر سفیدموی آذر، علی بختیاری و… را نیز دارد و دوشادوش آنها جنگیده است.
گفتگو با این خلبان پیشکسوت، هفتمین قسمت از پرونده «منوچهر محققی؛ شبح سوار دلاور» است که قسمت اول آن چندروز پیش منتشر گردید. قسمت اول این گفتگو به تشریح لزوم اجرای عملیات مروارید و چالش های صادرات نفت ایران از خارک و خلیج فارس اختصاص داشت که امیرْ پیروان در آن، نقش نیروی هوایی در جلوگیری از تعطیلی صادرات نفت ایران را در زمان جنگ بیان کرد.
حضور در میدان نبرد در کنار منوچهر محققی موضوعی است که در قسمت دوم این گفتگو خودرا نشان میدهد.
اولین قسمت از گفتگو با امیر خلبان محمداسماعیل پیروان در پیوند زیر قابل دسترسی و مطالعه است:
* «اف چهارده و اف چهارها بودند که مانع تعطیلی صادرات نفت ایران شدند/ خارک قوی ترین پدافند را داشت»
در ادامه مشروح دومین قسمت این گفتگو را می خوانیم؛
* قسمتی از بحث را خلاصه کنم. شما متولد ۱۳۳۰ هستید. اگر اشتباه نکنم ۱۳۵۴ به آمریکا رفتید.
بله.
سال ۵۶ هم برگشتید. فکر کنم ورودتان به نیروی هوایی سال ۱۳۴۹ بوده که وارد گردان شناسایی و بخش مربوط به تصاویر هوایی شدید.
بله.
* سال ۵۴ هم برای آموزش خلبانی به آمریکا رفتید و در شروع جنگ خلبان کابین عقب در پایگاه بوشهر بودید. درجه تان چه بود؟
ستوان یکم بودم. سال ۵۶ که آمدیم ستوان دو بودیم. مرداد ۵۶ آمدیم و تا زمان جنگ چندسالی گذشته بود.
* پس مردادماه برگشتید!
مرداد یا شهریور. چون بین پیروزی انقلاب و شروع جنگ تعداد پرواز پایگاه ها به شدت افت کرده بود. رابطه خلبان و پرواز که می دانید مثل ماهی و آب و کشتی گیر و تشک کشتی می ماند. اگر به خلبان سورتی های مورد نیازش را ندهید، آن خلبانی که مد نظر است نخواهد بود. نیروی زمینی هم همچنین است و مرتب تمرین می کنند.
* باید به روز شوند.
در این صورت می شود خلبان MR. یعنی میشن ردی (آماده ماموریت). داشتن این عنوان طبق کتاب الزامات پروازی ۶ ماهه و یک ساله دارد. باید در ۶ ماه تعداد مشخصی پرواز مختلف از سوخت گیری و رهگیری هوایی تا بمباران را انجام دهد. در شش ماه دوم هم همچنین. باید مرتب پرواز کرد. قبل از انقلاب هر پایگاه ما روزانه حدود ۴۰ سورتی پرواز تمرینی داشت و خلبان ها ACT و DACT داشتند. بمب ۱۵ درجه و ۳۰ درجه، راکت ۴۵ درجه، مسلسل، بمباران اسکیپ یا سینه مال یا پرواز لُو لِوِل، سوخت گیری و بمب لیزر. باید این ها را انجام بدهند که خلبان ام آر باشند.
امام فرمودند جنگ خیلی چیزها را ثابت کرد. یکی از مسائلی که برای من ثابت شد همین بود. بسیاری از آنهایی که معمولی محسوب می شدند و خیلی داغ و انقلابی نبودند، وقتی جنگ شد قهرمانی کردند. می توانستند بگویند ما تصفیه شده ایم و نمی آییم. ولی وقتی فرد بلند شود بیاید پایگاه و التماس کند بگذارید بجنگم، این باارزش استبین انقلاب تا جنگ که ۱۹ ماه فاصله بود. پروازهای خلبان های ما شده بود یک پنجم. بیشتر خلبان ها در طول این مدت عملیات های تمرینی را انجام نداده بودند ولی وارد جنگ شدند. صدام به سربازهایش گفته بود بروید حمله کنید که این ها آمادگی جنگ ندارند. نیروی هوایی ندارند. اشتباه هم نکرده بود. چون فرمانده ها مثل ربیعی اعدام شده و برخی از خلبان ها تصفیه (تصفیه) و بازنشست شده بودند. ما سپهبد و ارتشبد داشتیم ولی فرمانده نیروی هوایی شده بود سرهنگ. مشاورهای آمریکایی هم رفته بودند و کودتای نقاب اتفاق افتاده بود.
* شما موقع کودتا کجا بودید؟
خلبان کابین عقب اف فور در بوشهر بودم. از ۲ سال قبل از شروع جنگ آن جا بودم. دوره کابین عقبی را که در تهران دیدم، رفتیم بوشهر.
* بعد از معرکه کودتا دور بودید چون برای متهم شدن یا باید در پایگاه همدان می بودید یا تهران.
بله.
* و نمی توانستند اتهامی به شما بزنند.
بله لشکر ۹۲ زرهی هم یک پای قضیه بود که انسجام کافی را نداشت. حتما شنیده اید که آقای (محمد) غرضی یک تعداد از فرماندهان این لشکر را محاکمه کرد.
* بله.
در مجموع این لشکر که استخوان بندی دفاعی ما در خوزستان بود، پراکنده شده بود. خب در چنان شرایطی دیگر کسی پیش بینی نمی کرد ممکنست جنگی پیش بیاید. مقام معظم رهبری ۲ ماه پیش در سخنرانی شان گفتند یکی از تیپ های زرهی لشکر ۹۲ زرهی که قوی ترین لشکر زرهی ما بود، در شروع جنگ فقط ۱۵ تانک داشت.
* انقلاب که شد تصفیه نشدید؟
نه. ولی متاسفانه می شنیدیم که در پایگاه خودمان شهید (عباس) دوران، شهید (غفور) جدی تصفیه شده اند. جناب (محمدصدیق) قادری...
* در همدان...
... و تعداد زیادی از خلبان ها تصفیه شدند.
* واکنش امثال دوران یا غفور جدی چه بود؟ اینکه ما می خواهیم خدمت نماییم ولی چنین برخوردی با ما می کنند. از این حرف ها نمی زدند؟
با جناب جدی سلام و علیک و پرواز داشتیم. ایشان را که رییس امنیت پرواز و بازرسی بود کمتر می دیدم. اما با جناب دوران گاهی آلرت شب بودیم که گلایه می کرد. البته این ها برای زمانی بود که (به ارتش) برگشته بود. وقتی قصد تصفیه اش را داشتند، اعتراض می کرد و می گفت چرا من باید بروم؟ ولی با غیرتی که داشت برگشت. جناب جدی هم در شرف اسباب کشی بود که جنگ شد. یکی از نکات جالب برای من همین است که خیلی ها که ادعایشان می شد، آن چنان که باید در جنگ ندرخشیدند. امام فرمودند جنگ خیلی چیزها را ثابت کرد. یکی از مسائلی که برای من ثابت شد همین بود. بسیاری از آنهایی که معمولی محسوب می شدند و خیلی داغ و انقلابی نبودند، وقتی جنگ شد قهرمانی کردند. می توانستند بگویند ما تصفیه شده ایم و نمی آییم. ولی وقتی فرد بلند شود بیاید پایگاه و التماس کند بگذارید بجنگم، این باارزش است. بعضی ها هم گفتند وقتی ما را نمی خواهید، ما هم می رویم. نیروی هوایی هم نرفت منت شان را بکشد. البته نسبت به بعضی ها که برگشته بودند، شک وجود داشت ولی وقتی به فرمانده نیرو گفته شد، گفت بگویید بیایند.
* مورد آقای قادری عجیب است. این خلبان سه بار اخراج شده است. هرکس دیگری بود، پشت سرش را هم نگاه نمی کرد. اجازه بدهید سرکی بکشیم به ماموریت دیگری از منوچهر محققی که شما هم در آن حضور داشتید. ماموریتی که ایشان وینگمن اش را نجات می دهد. یعنی می بیند توپ ضدهوایی به او شلیک می کند و خودش آنرا هدف قرار می دهد. این ماموریت همان ماموریتی است که دیگ و آبگوشت عراقی ها را به هم ریخت؟
بله.
* فکر می کنم چهارفروندی هم بوده است.
دقیقا همچنین است. فکر کنم یکی دو هفته اول جنگ بود. عملیات بنا به مصلحت ماموریت، ما را چندفروندی درنظر می گرفت. بطور معمول تک فروندی نداشتیم چون رسم است دو فروند باشند که کمک یکدیگر باشند و پشت سر همدیگر را چک کنند. اگر هم خلبان یکی اجکت کرد، دیگری مختصات را ثبت یا بالای سرش اوربیت کند. دو فروندی خیلی خاصیت دارد. چرا چهارفروندی به بالا را دوست نداشتند؟ چون در این حالت دست و پای لیدر بسته می شود و جمع و جور کردن کار برایش دشوار است. ماموریت هایی که من در آنها شرکت کردم، حداکثر ۴ فروندی بودند. در یک ماموریت که با جناب محققی بودم، هوا مه آلود بود و ایشان به عنوان لیدر به شماره دو گفت شما برگرد.
یکی از نکاتی که جناب محققی گفت این بود که بچه ها در فلان نقطه می رویم بیرون مرز. بطور معمول ۵ تا ۱۰ مایل می رفت بیرون و موازی مرز جایی را پیدا می کرد و می آمد سمت غرب به شرق را می گرفت که نیاز به بنک نباشد و هواپیما سیبل پدافند نشود. البته بنا هم نبود دشمن همیشه غافلگیر شود چون دیده بان زمینی هم داشتند. به هرصورت این تکنیک تا حدی فایده رسان بوددر آن ماموریت مد نظر شما، جناب محققی لیدر بود و من افتخار داشتم کابین عقب ایشان باشم. سه فروند دیگر هم بودند که عسگری بال راست ما بود.
* زمانش را گفتید خاطرتان نیست. مکانش چه؟
شمال شلمچه سر مرز. گزارش شده بود نیروهای دشمن آن جا هستند.
* پس قرار بود تجمع نیرو بزنید.
بله. آن جا را نشانی داده بودند و جناب محققی در بریفینگ، صحبت ها را کردند. بطور معمول در چهارفروندی یکی از نفرات شماره ۳ است که ساب لید است. یعنی جانشین لیدر است. در بریفینگ، لیدر باید تمام نقطه نظراتش را بگوید که همه یادداشت می کنند تا بدانند باید چه کنند و ساب لید هم خودرا هر آن در جایگاه لیدرشدن ببیند. همیشه یکی از خلبان های توانمند را به عنوان شماره ۳ می گذاشتند.
* چرا شماره ۲ ساب لید نبود و همیشه شماره ۳ ساب لید می شد؟
قانون بود.
تکنیک جناب محققی این بود که می گفت بچه ها از روی نقشه از این جا می رویم. کابین عقب ها سریع مختصات را یادداشت می کردند و در هواپیما به INS می دادند. INS اف پنج ۲۰ تارگت را می گیرد و برای اف چهار، چون کابین عقب دارد ۲ تارکت می گیرد و کابین عقب باید مرتب مختصات ۸ رقمی را به کامپیوتر بدهد. یکی از نکاتی که جناب محققی گفت این بود که بچه ها در فلان نقطه می رویم بیرون مرز. بطور معمول ۵ تا ۱۰ مایل می رفت بیرون و موازی مرز جایی را پیدا می کرد و می آمد سمت غرب به شرق را می گرفت که نیاز به بنک نباشد و هواپیما سیبل پدافند نشود. البته بنا هم نبود دشمن همیشه غافلگیر شود چون دیده بان زمینی هم داشتند. به هرصورت این تکنیک تا حدی فایده رسان بود.
نکته مهم این است که ما بارها اطراف ناصریه و بصره یک تیپ از دشمن را با همه ادوات شان می دیدیم که از تیپ های ذخیره دشمن بودند و موازی مرز ما، در خاک خودشان حضور داشتند. روزهای اول جنگ، عراقی ها از بس بمباران شدند و تلفات دادند، از این تیپ های ذخیره استفاده کردند. جناب محققی [خنده] دنبال این جور هدف ها بود. به آسانی هم پیدا نمی شدند. چون استتار داشتند. ما این ها را که می دیدیم، سریع مختصات شان را یادداشت می کردیم که در برگشت از ماموریت، آنها را بزنیم یا گزارش می دادیم که دو یا سه فروند دیگر را زین کنند بفرستند آن جا را بزنند. این فایده خارج رفتن های جناب محققی در ماموریت ها بود.
اما این ماموریت با جناب محققی، یک لحظه ویژه دارد. رفتیم پای هواپیما و من در کابین عقب و ایشان در کابین جلو نشستیم. نیروهای فنی هم ما را به صندلی بستند و کارهایمان را انجام دادیم؛ هرکسی در کابین خودش کارهایش را طبق چک فهرست انجام می دهد. خیلی هم سریع شده بودیم. نوبت به روشن کردن هواپیما رسید. خلبان کابین جلو باید موتورها را استارت بزند. طبق قانون اول موتور چپ و بعد موتور راست را روشن می نماییم. ایشان به عنوان سرگرد محققی لیدر پرواز چهارفروندی، مسئولیت بسیار بالایی دارد. می خواهد ۸ نفر آدم را ببرد در دل آتش. زنده یاد محققی، سرگرد است و من ستوان یکم خلبان که در کابین عقب ایشان.
منش و مرام ایشان را ببینید! ایشان گفت «آقای پیروان با اجازه تون موتور چپ رو روشن می کنم!» این فرد در اوج مافوق بودن دارد افتادگی می کند. «افتادگی آموز اگر طالب فیضی/ هیچ گاه نخورد آب زمینی که بلند است.» به خاطر این است که محققی محبوب دل هاست و به او عشق می ورزند. می توانست خیلی معمولی بگوید پیروان موتور را روشن می کنم و من هم باید می گفتم یِس سر! این طور است که من می گویم من پا به پای تو هستم و حاضرم همراهت شهید شوم! می بینید؟ همه چیز بحث تکنیک و لُو لِول رفتن نیست. محققی نه فقط با من این طور بود، بلکه با همه این طور بود. صبوری و متانتش خیلی زیاد بود.
* ظاهرا روی هدف هم خیلی آرام بوده است!
بله. رفتیم به کوئیک چک. در این جا همیشه نفرات فنی هواپیما را چک می کنند لاستیک ها سالم باشند و نشتی سوخت و روغن نداشته باشد و از تمامی مهم تر اینکه پین ایمنی بمب ها و موشک و مسلسل را برمی دارند تا هواپیما مسلح شود. متاسفانه قبل از انقلاب موردی داشتیم که هواپیما مجهز به موشک بوده و موشکش در این منطقه (کوئیک چک) پیش از ورود به باند، شلیک و نفر فنی شهید شده است. البته همیشه مقابل باند یک تپه خاکی قرار که هواپیما روبروی آن می ایستد تا اگر موشک یا تسلیحاتی شلیک شد به این تپه بخورد.
از دور تانک های دشمن را دیدیم. ایشان ارتفاع را آورد زیر ۱۰۰ پا در حد ۵۰ پا. قبل از حمله پنجاه شصت مایل مانده به هدف، این قدر پایین بودیم که نیروهای دشمن ما را در رادار را ندیده بودند ولی نیروهای حاضر در منطقه، بطور طبیعی صدای هواپیما را شنیدند. نیروهای پدافند هم عموما لوله ها را به یک زاویه محدود می کنند که از یک حد به بعد پایین تر نیاید. جناب محققی از این قضیه استفاده می کرد. می آمد ۳۰ یا ۴۰ پایی و گلوله ها از روی سرمان عبور می کردند. وقتی می رسیدیم روی نیروها به اجبار باید می آمدیم به ارتفاع حداقل ۲۰۰ پا * اتفاق مشابهی از این دست برای محمود اسکندری هم افتاده است.
هواپیماها چک شدند و اوکی دادند. آن موقع با برج صحبت نمی کردیم و با علامت، تیک آف می کردیم. در این ماموریت هم تیک آف کردیم و رفتیم. در مملکت خودمان چندهزارپا بالای سطح زمین داشتیم و خیلی لو لول نمی رفتیم. رسیدیم به نقطه ای که باید مرز را رد می کردیم. اتفاق خاصی نیافتاد و جایی به سوی ما تیراندازی نکردند. از شلمچه هم رد شدیم و از آن نیروهای ذخیره دشمن ندیدیم. گشتیم به راست و دنبال مختصات هدف گشتیم. این جا دیگر تعارف بردار نبود. ارتفاع مان صد پا بود. در آمریکا گردان هایی به نام رِد فِلَک وجود دارد که افتخارشان این است که ۵۰ پایی پرواز می کنند. ۱۰۰ پا پرواز معمولی جناب محققی بود. طبق قانون وقتی لیدر در این ارتفاع است، وینگمن ها یا باید با ایشان لِوِل (هم سطح) باشند یعنی اِسْتَک لِوِل یا استک آپ باشد؛ یعنی مقداری بالاتر و این حالت ایمن تر است. از نظر جانبی هم باید ۵۰۰ پا با هم فاصله داشته باشند و به این می گویند بال جنگی است که با فورمیشن های نمایشی که یک متری هم پرواز می نماییم، فرق می کند. بال جنگی دو علت دارد؛ اول اینکه اگر به یکی موشک خورد ترکشش به دیگری نخورد و دیگر اینکه ممکنست لیدر، به چپ و راست مانور شدید کند و وینگمن فرصت عکس العمل پیدا نکند. جناب محققی به من گفته بود اگر دیدی بچه ها پایین تر می پرند بگو! که من گفتم و ایشان هم در رادیو یک «شماره چهار» کوتاه گفت. شماره چهار هم متوجه شد و در موقعیت درست قرار گرفت.
از دور تانک های دشمن را دیدیم. ایشان ارتفاع را آورد زیر ۱۰۰ پا در حد ۵۰ پا. قبل از حمله پنجاه شصت مایل مانده به هدف، این قدر پایین بودیم که نیروهای دشمن ما را در رادار را ندیده بودند ولی نیروهای حاضر در منطقه، بطور طبیعی صدای هواپیما را شنیدند. نیروهای پدافند هم عموما لوله ها را به یک زاویه محدود می کنند که از یک حد به بعد پایین تر نیاید. جناب محققی از این قضیه استفاده می کرد. می آمد ۳۰ یا ۴۰ پایی و گلوله ها از روی سرمان عبور می کردند. وقتی می رسیدیم روی نیروها به اجبار باید می آمدیم به ارتفاع حداقل ۲۰۰ پا...
* که بمب ها آرم شوند.
ایشان شروع می کرد دوتا دوتا زدن بمب روی نقاطی که صلاح می دانست. وینگمن ها هم که می دیدند لیدر بمب می زند، شروع می کردند. جناب محققی بمب هایش را زد و می خواست باردیگر برود پایین که دیدم هواپیما ناگهان یا کرد. ما با دو روش گردش می کنیم؛ یا بنک می زنیم یا با پدال پایی، دماغ هواپیما را به طرف دیگر می گردانیم. دیدم هواپیما سریع یا کرد. موتور هر طرف که برود، دماغ هواپیما به همان طرف یا می کند. من فکر کردم موتور راست را از دست داده ایم. به جناب محققی گفتم چه شد؟ گفت «آن توپچی سمت راستی داشت عسگری را می زد!» ببینید در آن شرایط چه تمرکزی داشته است.
* چه طور در آن فرصت و سرعت دید؟ TISEO داشت؟
برخی درباره ی سرعت هواپیما اشتباه می کنند. با سرعت نور اشتباه نشود! چشم ما با سرعت نور می بیند که ۳۰۰ هزار کیلومتر بر ثانیه است ولی سرعت صوت ۳۳۰ متر بر ثانیه است. بدین سبب با چشممان خیلی سریع می بینیم. ما عادت کرده بودیم.
* نکته شما تاکید بر دقت و تمرکز محققی در آن هیاهو است.
بله. من هم دنبال نتیجه کار هواپیماهای همراهمان بودم. وقتی من سوال را پرسیدم، بجای آنکه بگوید «حالا بعدا می گویم و این ها»، گفت آن توپچی... همه این ها در یک ثانیه گذشت. تا جمله را گفت از کنار توپ و توپچی که رفتند روی هوا عبور کردیم. می دانید که لوله مسلسل در امتداد طول هواپیما و ثابت است. یعنی اگر بخواهی به راست تیراندازی کنی...
* باید خودت به راست بگردی.
ایشان هم با پایی هواپیما را ۳۰ درجه به راست گرداند. شماره های ۲ و ۳ و ۴ هم بطور نرمال کارهایشان را کردند. ما ۶۴۰ تیر فشنگ داشتیم. ایشان هم هرجا را که صلاح می دانست با بِرْست (رگبار)های کوتاه به گلوله بست. بطور معمول با ۶ برس می زنند که با هر برس ۱۰۰ گلوله می رود.
در این زمینه قول هایی مطرح شده که می خواهم اصلاحشان کنم. برخی گفته اند جناب محققی در جبهه دنبال قابله غذا بوده که بزند. اما صحیحش دیگ های بزرگ استیل ضخیم است که خیلی بزرگ و گرد بودند. یک یا دو تن غذا با آنها درست می شد. این ها برای غذای هزاران نفر آدم درنظر گرفته می شد و پشت کامیون های نظامی جابه جا می شدند؛ از این آشپزخانه های متحرک که گاز هم دارند. رگبار ما اتفاقی به این ها خورد. یعنی نه من می دانستم نه ایشان وقت داشت دنبال دیگ بگردد. ما وقتی تانک و نفربر داشته باشیم بزنیم، دنبال دیگ نمی رویم. بطور اتفاقی ۵۰ تا ۶۰ گلوله ما بین این دیگ های بزرگ خورد. گلوله اف فور هم ۲۰ میلی متری است و وقتی شلیک می شود و مرمی به هدف می خورد، منفجر می شود. این دیگ بزرگ متلاشی گردید و متحوایش تا حد ۲۰ متر آمد بالا توی هوا. ارتفاع ما چه قدر بود؟ ۳۰ پا یعنی ۱۰ متر. مجالی هم نبود و از وسط غذاها رد شدیم. نمی دانم خورش بود یا آبگوشت...
* یک چیز چرب!
... که بلا فاصله گفت پیروان جلویم را نمی بینم. تعارف نمی کرد. من هم سریع آمدم روی فرامین. ویندشیلد و کاناپی کنارش پوشیده از این مواد خوراکی شده بود اما شیشه های کناری من تمیز بود. از سمت چپ هواپیما را از ۴۰ پایی آوردم به ۱۰۰ پایی. یکی دو دقیقه که رفتیم، شدت باد مقدار این مواد را کاهش داد و جناب محققی خودش هواپیما را به دست گرفت. وقتی رسیدیم پایگاه، فنی ها برای چک و بررسی آمدند. جناب محققی دستکش اش را درآورد با انگشت روی کاناپی کشید و دستش چرب شد. من هم همین کار را انجام دادم و مزه تند غذای عربی را حس کردم. بچه های فنی گفتند «همیشه وقتی برمی گشتید گلوله می خوردید این دفعه چه خورده اید!» [خنده] جناب محققی هم گفت عراقی ها توی صف ایستاده بودند. ما هم یکی یک گلوله گذاشتیم توی کاسه هایشان و به آنها جیره دادیم.
* محققی یک جمله معروف دارد که بروم صبحانه عراقی ها را بدهم بیایم. این را به شما گفته بود؟
به چند نفر گفته بود. به من هم گفت.
خلاصه آن هواپیما شستشو داده شد. نکته اصلی این خاطره این بود که ایشان با آن ملاحظه لیدری، جانِ وینگمن خود (عسگری) را نجات داد.
* شما در جریان مشکلاتی که برای مرحوم محققی پیش آمد بودید؟ یک مشکل مربوط به کودتای نقاب و قبل از شروع جنگ است که به او بهتان زدند. ولی آمد و جنگید و به قول دوستانش روحیه پایگاه ششم بود. یک مشکل دیگر هم مربوط به بعد از جنگ و آن ماموریت خارج از کشور بود که تنها کسی بود که مبلغ کمیسیون را به نیروی هوایی داد و تنها کسی هم بود که برایش مشکل به وجود آمد. یعنی پاکدستی کرد و به مشکل برخورد.
این دیگر بحث مظلومیت است دیگر! نمی شود باور کرد که کسی که این طور عاشقانه برای کشورش می جنگد و جانش را وسط گذاشته، در آن حال و هوا باشد. بهتان اول را که نشنیده بودم ولی این قدر شخصیت ایشان برای من والا بود که اصلا نمی خواستم از این حرف ها بشنوم.
* اواخر عمرش چه؟ دیدید گلایه کند و بگوید به من تهمت زدند؟
به برخی از دوستانش گفته و گلایه کرده بود که ریخته اند خانه اش و خانه را تفتیش کرده اند. من ایشان را خیلی نمی دیدم ولی سالهای آخر چندبار نشستیم و با هم صحبت کردیم و عکس گرفتیم.
ایشان مدتی هم کامرشیال پرواز کرد. من فرمانده پایگاه شیراز بودم. وقتی با هواپیمای ۷۲۷ در پایگاه فرود آمدند، سریع خودم را پای هواپیما رساندم و احوالپرسی کردیم.
* دوره ای که ایشان کاپیتان هواپیمای مسافربری بود، خیلی طول نکشید.
بله. مثل جناب (منوچهر) روادگر و حسن لقمان نژاد که (در کامرشیال) طولانی پرواز کردند نبود. آن جا (در شیراز) که میان پروازشان یک ربع و ۲۰ دقیقه فاصله بود و در جاهای دیگر بجای گله و شکایت، این جمله را اظهار داشت: «آقای پیروان یادت هست آن روز رفتیم سربازهای عراقی با یقلوی هایشان در صف ایستاده بودند که غذا بگیرند و ما یکی یک گلوله ته کاسه شان گذاشتیم؟»
با من هیچ گاه گلایه نکرد. همیشه چندنفر از دوستان با او بودند؛ مثل جناب (محمد) غلامحسینی.
* منوچهر محققی در آن ماموریت اول آبان که گفتید ظهر انجام شد و رفتید ناوچه زدید، حضور داشت؟
نه نبود.
* زمان جنگ با درجه سرگردی پرواز می کرد که طبیعتا...
نباید پرواز می کرد. ۶ ماه اول جنگ که اوج درگیری ها بود در بوشهر بودم. وقتی وارد سال ۶۰ شدیم از ستاد عریضه آمد یا پایگاه تصمیم گرفت که برخی از ما را انتخاب کردند و گفتند بیایید تهران! هرچه گفتیم ما این جا بوده ایم گفتند نه! من و جناب فضل الله امینی و آزاده اعظمی...
* محمدعلی اعظمی.
به ما سه نفر می گفتند سه تفنگدار.
* و هر سه کابین عقب.
بله. بیشتر با هم بودیم. فضل الله امینی، محمدعلی اعظمی و من. ابراهیم شریفی هم بود که در عملیات مروارید شهید شد. وقتی می خواستیم برویم پرواز کلید در خانه، سوییچ ماشین یا مدارکمان را به یکدیگر می دادیم تا به بازمانده هایمان بدهند.
ادامه دارد...
منبع: قائم
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب