موسی، داستان بزرگ، ۶
پی نار آمده بود که به نور رسید
قائم: حالا این راه را آمده بود که آتش ببرد یا خبری از راه و آبادی؛ اما نور دید و راهی وسیع و باری سنگین، خبری شنید که همه چیز را تغییر می داد. حالا موسی پیامبر خدا شده بود.
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب _ طاهره طهرانی: لَعَلِّی آتِیکُمْ مِنْهَا بِخَبَرٍ أَوْ جَذْوَةٍ مِنَ النَّارِ (قصص ۲۹) شاید از آن خبری یا پاره آتشی بیاورم.
موسی از مصر فرار کرده بود و رسیده بود به مدین _جایی در شامات_ ترسیده و حیران و خسته، دست و پا میزد در شک و تردید که دعوت شعیب را بپذیرد و بماند یا نه.
-: بمان جوان.
شعیب اصرار کرد.
-: می پذیرم. اما قرار بین من و توست، و خداوند شاهد گفتارمان. ده سال بمانم یا هشت سال، بعد به اختیار خودم باشد که بمانم یا بازگردم.
پیرمرد پذیرفت و خوشحال بود، جوان هم. بدین سان موسی، جوانی که در ناز و نعمت بارگاه فرعون بزرگ شده بود، با دختر شعیب ازدواج کرد و در مدین ماندگار شد و هشت یا ده سال به چوپانی گله های گوسفند مشغول بود.
مدین -منطقه ای در شامات- اقلیمی متفاوت با مصر داشت، هرچند آباد و خرم بود، اما مصر برای موسی کششی دیگر داشت. این بود که بعد از ده سال با خانواده اش عزم سفر به مصر کرد و راهی که ده سال قبل به تنهایی و ترس و آشفتگی طی کرده بود این دفعه با سر و همسر آبستن و خانواده می پیمود؛ و این کار را سخت تر و حرکت کاروان را کندتر می کرد.
از سوی دیگر موسایی که به مدین وارد شد، جوانی نورسیده بود. فرزندخوانده ای بزرگ شده در نعمت دربار فرعون - آشفته از کاری که کرده و ترسیده بر جانش از مصر گریخته بود- اما موسایی که به مصر برمی گشت مردی بالغ و قوی بود که سال ها در دشت و کوه به کار سخت چوپانی پرداخته بود و با طبیعت آمیخته شده بود و خطرات راه و بیابان را می شناخت. این بود که می دانست شب ماندن در بیابان چه خطراتی دارد. جدا از سرما، خطر حیوانات وحشی هم وجود داشت و او به تجربه می دانست تنها چیزی که می تواند این خطرات را رفع کند آتش است؛ که افروختن و روشن نگهداشتنش در بیابان کار سختی است. از طرفی بیم گم کردن راه هم بود و می بایست تا روشن شدن هوا صبر کنند تا نشانه ای از مسیر درست بیابند.
نور و گرمی آتش نشان حضور انسان ها بود و خبر رسیدن به امنیت، موسی چشم می گرداند تا جایی برای اتراق و پناه گرفتن بیابد؛ سنگی، تپه ای، درختی. طبعاً در تاریکی و باد و سرمای بیابان درخشش نوری در دوردست دامنه کوه توجه او را جلب کرد، و به همراهانش گفت تا همانجا بمانند و صبر کنند تا او یا آتشی افروخته بیاورد و یا خبری از آبادی، آن چه در آن زمان بیشتر از هر چیز دیگر به آن نیاز داشتند. موسی چوبدستش را برداشت و قدم به وادی دست راست گذاشت تا به آن آتش دور برسد، قطعه ای از زمین که با باقی صحرا متفاوت بود و اندکی بلندتر. هرچه به شعله افروخته نزدیک تر شد شرایط عجیب تر می شد؛ شعله ای از میان درختی سبز؟ مگر نه این که تر است، پس چطور می سوزد؟ به دنبال نار آمده بود که به نور رسید، به دنبال خبری از آبادی آمده بود که خبری بزرگ تر را دریافت. از میان همان نور صدایی شنید:
_: آی موسی، من آفریدگار یگانه جهانیان هستم.
موسی شگفت زده ایستاد.
_: کفشهایت را فروبگذار، قدم به سرزمین مقدس طوی نهاده ای.
حیرت زده ایستاده بود و آن چه می شنید را انجام می داد.
_: برگزیدمت تا سخنانم را بشنوی، گوش بسپار به آن چه می گویم.
خیره به شعله های نور درخت با تمام وجود صدا را می بلعید، صدا با همه عظمتش موسی را در بر گرفته بود.
_: بدان که من آفریدگار تو هستم… نماز بگذار برای ذکر من و مرا عبادت کن.
موسی می لرزید.
_: قیامت آمدنی است، زمان آنرا پنهان می دارم تا هر کس سزای کاری که کرده است را ببیند. هشیار باش تا آن کس که ایمان ندارد و پیرو هوای خویش است، تو را از آن روی گردان نکند؛ که هلاک می شوی!
آمیخته ای از حیرت و ترس موسی را لرزان بر جای نگهداشته بود، میان بیابانی دور و پرت از سرزمین مألوف خود ایستاده و اخطار می شنود از شعله نوری که از میان درختی سبز زبانه می کشد. در سرش تکرار می شد هرکس سزای کاری که کرده است را می بیند! یاد قتل ناخواسته مرد مصری افتاد.
_: در دست راستت چه داری موسی؟
زبانش باز شد:
_: عصایم، به آن تکیه می کنم و گوسفندان را غذا می دهم و کارهای دیگر...
_: بیفکنش!
چوب را رها کرد، عصا که افتاد به ماری بزرگ بدل شد که به سرعت می خزید. ترس آن چه در سایه روشنِ نورِ درخت می دید قفل از پایش باز کرد، برگشت و دوید رو به تاریکی بیابان، برنمی گشت پشت سرش را نگاه کند.
_: نترس، باز بگیرش. همان می شود که بود.
ایستاد.
_: نترس، در امانی.
چوب را که گرفت باز همان عصا بود، انگار که هیچگاه مار نبوده و آنطور بر زمین نخزیده، سخت و خشک و صاف.
_: دستت را به گریبانت فرو کن و بیرون بیاور!
دستش سفید شده بود و می درخشید، محکم تکانش داد. هنوز می درخشید… شگفتی و ترس نفسش را بند آورده بود و قلبش محکم می کوبید.
_: دست هایت را بر سینه بگذار تا وحشتت آرام بگیرد.
پابرهنه در میانه بیابان ایستاده بود، نفس زنان و بی حس پس از هجوم ترس و رهایی بعد از آن، پس از عظمت تجربه مهیب مار شدن عصا و درخشش دستش، پس از شنیدن صدایی از میانه شعله ی نور برآمده از درخت سبز که او را برگزیده بود، از جانب پروردگاری که او را ساخته بود برای خودش؛ که دل مادرش را محکم کرده بود برای رها کردنش روی آب و چشمش را به باردیگر در آغوش گرفتن او روشن کرده بود؛ که مهر او را در نخستین دیدار به دل ها می انداخت؛ که در کاخ آن کس که می خواست زنده اش نگذارد بزرگش کرده بود؛ که به مدین رسانده بودش و در کنار پیامبری مانند شعیب و دخترانش آرام و قرارش داده بود. حالا این راه را آمده بود که آتش ببرد یا خبری از طریق و آبادی؛ اما نور دید و راهی وسیع و باری سنگین، خبری شنید که همه چیز را تغییر می داد. حالا موسی پیامبر خدا شده بود.
منبع: qawem.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب