امین فروغی:
از بین بردن خرافات از آثار دینی ضروری می باشد
به گزارش قائم روزنامه ایران نوشت: بیست و هفتم شهریورماه جاری اختتامیه سومین دوره جایزه كتاب سال عاشورا از بین آثار منتشرشده طی دو سال قبل در ۱۹ رشته برگزار می شود؛ رویدادی فرهنگی كه به قول مسؤلان برگزاری اش مهم ترین هدف آن نقد و بررسی آثار منتشرشده با محوریت عاشورا در حوزه های فرهنگی، هنری و ادبی و در نهایت انتشار لیستی از آثار متكی بر مستندات تاریخی است.
مهدی امین فروغی دبیر هنری سومین دوره جایزه كتاب سال عاشورا جزئیات این رویداد را شرح داد. كمك به معرفی آثار قابل قبول
سومین دوره جایزه كتاب سال عاشورا به دبیری «محمدرضا سنگری» و به شكل دو سالانه برگزار می گردد كه البته دبیری بخش هنری آنرا «مهدی امین فروغی» برعهده دارد. امین فروغی در پاسخ به اینكه مهم ترین هدف از برگزاری این جایزه در كنار انبوهی از جایزه های فرهنگی-هنری چیست می گوید: «مهم ترین هدف از برگزاری جایزه كتاب سال عاشورایی كمك به بررسی كتاب هایی است كه با مبحث عاشورا انتشار یافته اند. از این طریق نه تنها نویسندگان برگزیده تجلیل می شوند بلكه به معرفی آثار خوب هم كمك می شود.» این نویسنده و پژوهشگر هنری با تاكید بر اینكه هاله قداستی كه اطراف آثاری با محتوای دینی كشیده منجر به عقب نشینی منتقدان از بررسی آنها شده است ادامه می دهد: «این مسأله از دیرباز تا امروز منجر به توجه كم تر منتقدان به نقد و بررسی این كتاب ها شده است. ازاین رو ما در شورای سیاستگذاری جایزه كتاب سال عاشورایی برآن شدیم تا به تشخیص سره از ناسره كمك نماییم.» عضو شورای سیاستگذاری سومین دوره جایزه كتاب سال عاشورایی از مهم ترین مصداق های علاقه مندی خلق آثاری با این مورد را در سابقه كهن مرثیه خوانی و مرثیه سرایی می داند و می گوید: «از مصداق های این اشتیاق همگانی هم می توان به جملاتی از این دست دید كه «من بكی او ابكی او تباكی علی الحسین وجبت له الجنة/ كسی كه گریه كند بر حسین یا كسی كه مردمان را بگریاند یا كسی كه خویش را بر هیأت گریه كنان درآورد بهشت بر او واجب می شود.» همانگونه كه گفته شد این تشویق ها بخصوص از دوره قاجار به بعد خیل كثیری از نویسندگان و شاعران را بر آن داشته تا در حوزه های مختلف دست به خلق آثار با مبحث عاشورا و قیام امام حسین (ع) بزنند.» به قول فروغی همین مسأله منجر به آن شده كه عده زیادی صرفاً با اتكا به علاقه مندی شخصی شان دست به خلق آثار بزنند. او این مسأله را عامل مهمی در تألیف آثاری می داند كه خالقان آنان از صلاحیت و دانش كافی برخوردار نبوده اند كه از بارزترین مصداق های آن هم می توان در تاریخ نگاری و مقتل نویسی دید. این پژوهشگر ادامه می دهد: «اگر در اعتراض به این نویسندگان فردی یا بزرگی هم نكته ای می گفته آنان به ابیاتی از این قبیل استناد می كردند كه به قول مولانا: هیچ آدابی و ترتیبی مجو / هرچه می خواهد دل تنگت بگو. با این جواب عده بسیاری بخصوص در حوزه كتاب دست به تألیف زدند، آثاری كه متأسفانه سندیت چندانی ندارند و در تألیف آنها حتی از منبع معتبر تاریخی هم استفاده نشده است.» ضرورت كوشش برای از میان بردن خرافات در تفكرات دینی
او انتشار انبوهی از آثار آمیخته به خرافات را در نتیجه بی توجهی به خلق آثاری با تاكید بر مستندات تاریخی می داند و می گوید: «این كه تنها با اتكا به ذوق شخصی مان دست به خلق كتاب با موضوعات اینچنینی بزنیم كار درستی نیست. متأسفانه جوان های بسیاری به سراغ كتاب های یادگار مانده از گذشته می روند و گمان می كنند به صرف قدیمی بودن می توان به نوشته های آنها اتكا كرد. این آثار از تاریخ، مقتل و شعر شروع شده و در دوران ما گسترش بیشتری از جهت موضوعی پیدا كرده است. همچون در شاخه های مختلف هنری همچون خوشنویسی، موسیقی، پژوهش هنری و... هم آثاری به وجود آمده است.» فروغی تاكید دارد كه تنها با برگزاری یك جایزه نمی توان راه به جایی برد و سازمان های دولتی و حكومتی هم با اتكا بر بودجه و امكاناتی كه دارند با برگزاری جوایزی مشابه می توانند به معرفی آثار پرارزش نزد مخاطبان كمك كنند. او تاكید می كند: «با توجه به حساسیتی كه پرداخت به چنین موضوعاتی دارد كوشیده ایم تا از حضور داورانی مجرب در همه حوزه ها بهره مند شویم، افرادی كه بی اغراق از چهره های شناخته شده هر یك از حوزه ها هستند و آثار شاخصی هم خلق كرده اند كه اسامی آنان در مراسم اختتامیه اعلام می شود.» عضو شورای سیاستگذاری این جایزه در پاسخ به اینكه در كدام گروه ها با بیشترین و در كدام بخش ها با كمترین تعداد آثار روبه رو هستیم می گوید: «بیشترین آثار به حوزه تاریخ بازمی گردد و شامل پژوهش های تاریخی، فرهنگی و هنری می شود. اما كم ترین آثار متأسفانه به حوزه هنر بازمی گردد، همچون در خوشنویسی كه با وجود پیشینه ای كه در هنر شیعی و در پرداخت به مضامین دینی برخوردار بوده كم ترین اثر را طی دو سال گذشته داشته است.» او تاكید می كند كه این مسأله احتیاج به بررسی و حتی گفتگو با اهالی خوشنویسی دارد، اینكه پای گفته های هنرمندان هم بنشینیم تا ببینیم بحث فقدان حمایت مسؤلان در بین بوده یا سایر مشكلات آنان را از این كار بازداشته است. فروغی اعتقاد دارد كه در روزگار فعلی باید با نگاهی امروزی به سراغ بازگویی مضامین دینی برای نوجوانان و جوانان رفت، البته او اضافه می كند كه این به روز كردن زبان گفتار و نوشتار نباید به تغییر اصل پیام بینجامد. غلبه فرهنگ شفاهی بر مكتوب همچون مشكلاتی است كه به قول فروغی همچون دیگر حوزه های تاریخی صدمه هایی برای مباحث دینی داشته است، این نویسنده و پژوهشگر هنری ادامه می دهد: «تاریخ در اغلب حوزه ها همچنان با غلبه فرهنگ شفاهی روبه روست. بعنوان نمونه هنوز تاریخ مدونی در ارتباط با مرثیه خوان ها نداریم و هر چه هست متكی بر تاریخ شفاهی است. زمان آن فرا رسیده كه داشته های خودمان را به شكل مكتوب حفظ نماییم. این مسأله هم تنها به مباحث دینی مرتبط نمی گردد و تمام شاخه ها را دربرمی گیرد. نباید از نقد نوشته هایمان بترسیم و از بررسی آنها استقبال نماییم تا اصلاح شوند و به بهترین شكل در دست مخاطبان قرار بگیرند.» او در انتها گفته هایش تاكید می كند «همه آنهایی كه كاری از عهده شان ساخته است باید برای از میان بردن خرافات و تفكرات اشتباه از فرهنگی شیعی تلاش كنند تا آیندگان با آثاری برخاسته از واقعیت روبه رو شوند. اتفاقی كه اگر در جهت آن تلاش نشود آسیب اش گریبان نسل های آینده را خواهد گرفت.» ۲۴۱۲۴۱
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب