هر شانزده سال و هفت ماه یكبار!
به گزارش قائم مجالس ختم و سوگواری یكی از مهمترین و مناسب ترین موقعیت های ارتباط عمومی روحانیت با مردم است كه متأسفانه به علل گوناگون - همچون بی اعتنایی خود روحانیون و عدم توجه شان- چندان كه شایسته و سزاوار است مورد استفاده قرار نمی گیرد.
شاید هیچ موقعیت دیگری از مدارس و فضاهای تحصیل عالی تا خدمت وظیفه سربازی برای یك شهروند به اندازه حضور در مجالس ختم و سوگواری اعضای متوفی یك خانواده برای ارتباط مستقیم و نزدیك با روحانیت جهت بیان مسایل دینی و طرح موضوعات اعتقادی وجود نداشته باشد.
یك شهروند هرچه هم غیر معتقد و بی ایمان و حتی دارای موضع مخالف نسبت به دین باشد، به خاطر ملاحظات خانوادگی و رودربایستی با بستگان خود ناچار در مجالس ختم شركت می كند و از طرفی به خاطر فضای روانی و عاطفی حاكم بر چنین مجالسی از جهت روحی هم آماده اثرپذیری معنوی است.
شاید لازم باشد كه سالها بگذرد تا این فرصت برای یك نفر پیش بیاید و اگر زودتر از مجلس خارج نشده یا در مسافرت نباشد و به هر تقدیر همه اسباب دست به دست هم بدهند تا مثلا او مجبور شود دقیقا در هنگام سخنرانی توی مجلس بنشیند و حرفهای خطیب روحانی را بشنود. فرصتی كه شاید مثلا هر شانزده سال و هفت ماه یكبار رخ بدهد! متأسفانه از سویی روحانیت قدر این موقعیت را چنان كه باید نمی داند و سخنرانی در مجالس ختم را كاری بی اهمیت و دم دستی می داند و از جانب دیگر همان بزرگوارانی كه معمولا در این گونه مجالس سخن می گویند غالبا از این فرصت استفاده درستی نمی كنند.
شاید همین قدرنشناختن این فرصت طلایی سبب شده است تا به مرور تغییراتی در شكل برگزاری این مجالس به وجود بیاید و در بعضی مناطق دیگر مجلس ختم بدون وعظ و سخنرانی خطیب روحانی برگزار گردد. بارها از برخی افراد گلایه و شكایت هایی شنیده ام كه می گویند: "مثلا رفته ایم مجلس ختم ولی یك كلام حرف از مرگ نیست! سخنران در باره مسایل سیاسی و بین المللی حرف می زند یا موضوعات حاشیه ای و بی اهمیتی را مطرح می كند كه هر جای دیگری می توان شنید"
فرصت استثنایی مجالس ختم تنها موقعیتی است كه برخی مردم برای شنیدن حرف دین و پیام خداوند دارند و قرار نیست در این فرصت چند دقیقه ای حساس همه مشكلات عالم اسلام را حل نماییم و تمام معارف و احكام دین را بر زبان بیاوریم، بلكه اگر جرقه ای فروزان در دلهایشان بخورد و حلقه ارتباط و اتصال پیوند یابد می توان امید داشت كه انگیزه و رغبتی داشته باشند تا در فرصتهای دیگری مانند ماه محرم و ماه رمضان در مجلس دیگر سخنوران و دانشمندان حاضر شوند و پیام های بعدی را دریافت نمایند.
مهم آن است كه مدیران نهاد دین و بزرگان روحانیت و حوزه علمیه حساسیت این موقعیتهای استثنایی را درك كنند و جهت استفاده بهتر از این فرصتها برنامه ریزی و تدبیری داشته باشند.
* انتشار یافته در روزنامه خراسان
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب