نجواهای آسمانی امام حسین(ع) در روز عرفه
به گزارش قائم گفتاری از امام موسی صدر درباره اهمیت زیارت امام حسین(ع) در روز عرفه به نقل از کتاب «سفر شهادت»
اگر روزهای زیارتی امام حسین (ع) را بررسی نماییم، می بینیم که روز عرفه هم از روزهای زیارتی آن حضرت است و زیارت در آن روز ثواب فراوانی دارد. می دانیم که روز عرفه روزی است که حج با آن آغاز می شود، یعنی پس از اتمام عمره حاجی ها به عرفات می روند و حج با آن آغاز می شود. حاجی لباس احرام می پوشد و آماده حج می شود، ولی نخستین کاری که باید انجام دهد، حتی پیش از نماز، این است که از ظهر تا غروب در عرفات بماند. این نخستین عمل و نخستین منسک از مناسک حج است. در این روز، زیارت امام حسین (ع) استحباب دارد و تاکید ویژه ای بر آن شده است. چه تناسبی بین این دو وجود دارد؟ در روزهای حج، یعنی در ماه ذی الحجه که مناسک حج آغاز می شود، زیارت امام حسین (ع) مستحب است. در روزهای مناسک عمره که از اول رجب آغاز می شود و در نیمه رجب به اوج خود می رسد، باز زیارت امام حسین (ع) مستحب است. این مساله سرّ و علتی دارد و باید آنرا پیدا نماییم و بفهمیم. علت آن ارتباط عمیقی است که بین امام حسین (ع) و حج وجود دارد. این ارتباط از چند لحاظ مورد توجه است:
اولاً، می دانید که امام حسین (ع) از ماه شعبان تا هفتم ذی الحجه و هشتم آن، که یوم الترویه است، در مکه بود و در یوم الترویه که هشتم ذی الحجه است و همه حاجی ها در مکه جمع می شوند، از مکه خارج شد. چرا؟ علت آن معلوم است. اولاً خود حضرت فرمود که یزید گروه مسلحی را به مکه فرستاده بود. این ها شمشیرهای خویش را زیر لباس احرامشان مخفی کرده بودند و مأموریت قتل یا ترور حضرت را در حرم شریف بر عهده داشتند. ولی امام(ع) از ریخته شدن خونش در حرم شریف، هرچند مسبب آن یزید باشد، ابا داشت و نمی خواست حرمت کعبه با کشته شدنش در آنجا شکسته شود. او که می توانست با خارج شدن از مکه از بروز این مشکل (ریخته شدن خون در کعبه) در بین مسلمانان پیشگیری کند و چنین کرد و از مسجدالحرام خارج شد تا هتک حرمت کعبه در آینده سنت نشود و روش حاکمان و ظالمان نگردد. وقتی پسر دختر پیامبر(ص) در کعبه کشته می شود، افراد عادی دیگر جای خود دارند. البته، اشخاص دیگری بودنـد که در مسجدالحرام کشته شدند، مثل عبدالله بن زبیر، ولی بین مقام امام حسین (ع) و شخصیت عبدالله بن زبیر تفاوت بسیاری بود، بخصوص این که اهداف و روش اعتراض و شیوه مبارزه هریک با دیگری متفاوت بود. امام حسین (ع) اولاً، پسر دختر رسول خداص بود و ثانیاً، امام و راهنمای امت و هم راوی احادیث رسول خدا بود. بنابراین، تلاش کرد از هتک حرمت کعبه پیشگیری کند. کشته شدن عبدالله بن زبیر در مسجدالحرام هرچند بی حرمتی به آن بود، ولی تبدیل به روش و سنت نمی شد. هیچ کس به جهت کشته شدن عبدالله بن زبیر، آدم کشی در مسجدالحرام را سنت نمی کرد. اما امام حسین (ع) برای حفظ مقام و احترام کعبه از آن خارج شد. ثانیاً، همان گونه که می دانیم، امام حسین (ع) با انقلاب و اعتراض و شهادت خود، اسلام را حفظ کرد. اسلامِ اموی که آنان می خواستند، اسلام نبود، بلکه وسیله ای بود برای حکومت بر مردم، والّا میان یزید که به اسم اسلام و پیامبر حکومت می کرد و دیگر حاکمان ظالم فرقی وجود نداشت. امویان اهل نماز که نبودند، به صورت دسته جمعی شراب خواری می کردند، خون بی گناهان را می ریختند و به نوامیس مردم دست درازی می کردند. آیا فرقی بین یزید و دیگر حاکمان کافر و غیرمسلمان می بینید؟ پس اسلامی که یزید به کمک آن به کرسی خلافت تکیه زد، اسلام صوری است؛ پوسته اسلام است؛ اسلامی است که یزید برای به قدرت رسیدن، بر آن سوار شد و از آن سوء استفاده نمود. این چه اسلامی است که از آن سو استفاده می شود؟ مسلم است که این اسلامِ ظاهری است؛ اسلامی که مردم را از شهادت دروغ باز نمی دارد و از هتکِ نوامیس مردم و هتک حرمت خانه خدا و مباح کردن جان و مال و ناموس مردم مدینه به مدت سه روز و کشتار ده ها و صدها تن از مردم به دست خلیفه جلوگیری نمی نماید. این اسلام نیست. این تنها ظاهر اسلام است. اگر ما هم از اسلام دم بزنیم و عمل نکنیم، اسلام ما اسلام صوری است، فقط اسم اسلام است و اگر تعبیر درستی باشد، بتِ اسلام است. اسلامی که یزید داشت، اسلام نبود و اگر حسین بن علی(ع) در مقابل انحطاطی که پس از پیامبر(ص) آغاز شد و تا زمان یزید ادامه داشت، سکوت می کرد، این انحطاط رفته رفته بیشتر می شد و دیگر اثری از آن باقی نمی ماند. حتی اسم اسلام هم از بین می رفت. امام حسین (ع)، همان گونه که بارها و بارها گفته ایم، بـا شـهادت خود افکار عمومی مسلمانان را بیدار کرد و آنان را به حرکت درآورد و در قلب ها و رگ هایشان خونی تازه و سرشار از اخلاص و ایمان و عاطفه تزریق کرد. بدین ترتیب، پس از شهادتش، انقلاب ها و قیام هایی شکل گرفت و مشکلاتی بر سر راه بنی امیه به وجود آمد تا بالاخره اساس حکومت آنان و اسلامشان به کلی برچیده شد. امام حسین (ع) با شهادت خود اسلام را زنده کـرد و بـه همـین سبب است که پیامبرص می فرماید: «حسینٌ مِنّی وَأنا مِن حُسَین.» چرا می فرماید من از حسینم؟ به جهت اینکه اسلام از حسین است و در نتیجه شهادت او اسلام باردیگر متولد شد. به همین سبب به امام حسین (ع) می گوییم: «ثار الله»، یعنی خدا خودش خون بهای حسین است. شهادت امام(ع) اسلام را از خطر نابودی نجات داد و درخت رو به خشکی نهاده آنرا آبیاری کرد. در روایات آمده که کعبه قلب اسلام است: «لایـزالُ هـذا الـدّینُ قائِماً ماقامَتِ الکَعبـَة.» (تا کعبه باقی است، این دین هم باقی است.) کعبه قلب اسلام و نشانه اسلام است و اسلام تا وقتی باقی است که کعبه مورد احترام و محل طواف مسلمانان باشد. امام حسین (ع) با شهادت خود کعبه و اسلام را باردیگر زنده کرد و این قلب را از ایستادن باز داشت و لبریز از خیرخواهی و خون و حرکت کرد. پس بیـن امام حسین (ع) و حج رابطه ای هست. امام حج یزید را ترک کرد تا در کربلا با خونش حج کند. کسانی که قصد ترور امام را داشتند، در زیر لباس هایشان اسلحه حمل می کردند و در حین حرکت میان صفا و مروه و طواف کعبه، به دنبال فرصتی بودند تا امام را به قتل برسانند. امام این حج صوری و یزیدی را رها کرد تا حج حسینی به جای آورد. کشته شد تا حج حقیقی حفظ شود. پس رابطه ای بین کعبه و امام حسین (ع) وجود دارد. به همین سبب، هر زمانی که موسم حج و عمره است، ایام زیارتی امام حسین (ع) هم هست. به جهت اینکه او بود که این سنت و مناسک را حفظ کرد و حیات را باردیگر به اسلام و کعبه بازگرداند. این مناسبت، یعنی زیارت امام حسین (ع)، که در اول و پانزدهم رجب مستحب است، به این سبب است که تاکید می کند اسلام صوری اسلام یزیدی است و اسلام واقعی اسلامی است که حج آن باعث وحدت مسلمانان و نمازش مانع از فحشا و منکر و روزه اش سپر آتش است، همان گونه که در خطبه حضرت زهرا(س) خوانده ایم. اسلامی که حسین (ع) جلودار آن است، اسلام حقیقی است. یزید به دنبال اسلام واقعی نیست، بلکه اسلام ظاهری را می خواهد تا بر مردم حکومت کند. اسلام هیچگاه با ذلت و حقارت و تسلیم در مقابل مشکلات و ناامیدی از پیروزی و احساس ضعف در مقابل دشمن، جمع نمی گردد، هرچند این دشمن یزید و بزرگ تر از یزید باشد. اسلام واقعی اسلام حسین است و، به همین سبب، زیارت با معرفت امام حسین (ع) برای حسینی ها بالاتر از هزاران حجی است که یزیدی ها به جا می آورند. این معنای آن است که می گویند زیارت امام حسین (ع) بالاتر از حج و عرفه است، والّا همه عزت و شرف او از اسلام است و امکان ندارد بالاتر از حج و اسلام باشد، چونکه همه عظمت او از اسلام و از حج است. بله، هزاران حج صوری با زیارت امام حسین (ع) برابری نمی کند، چون حج واقعی و اسلام حقیقی به دست او سیراب شد و رشد کرد و حیات خویش را باردیگر پیدا کرد.
/6262
منبع: qawem.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب